T'is vroeg donker. Ik fiets door de regen en moet de Kinkerstraat over. Een scootertje met 2 jongens van net 17 jaar erop rijden mij bijna omver. Ik reageer met een mengeling van onrust, irritatie, en angst voor mijn tanden op het asfalt. Hier moeten we beiden linksaf en we staan naast elkaar te wachten op het volgende stoplicht. Ik kijk over mijn schouder en onze ogen ontmoeten elkaar. "Sorry" zegt hij, en hij meent het. Het voorste jochie kijkt me aan met uitdagende, vrolijke, donkere ogen en roept: "Hee! Ik ken u. Weet u nog wie ik ben? Mohammed! Mohammed! Broer van Gadischa!". Ik ben wat rustiger geworden. Echt. Echt waar. Ik ben niet meer zo druk. Nee, Echt, serieus. Nee ECHT serieus! Ik lach en zeg gewichtig: "Ah, drukte is prima, geen probleem. Alleen moet je wel weten waar, wanneer en vooral HOE je de drukte moet maken. Toch?". Het achterste jochie kijkt met een guitige blik en bonkt met z'n hoofd tegen de rug van de voorste aan. Hij vindt het allemaal heel erg grappig. En als Mohammed uitroept "ohh juf Tineke, zo lief! Ik weet nog, ik weet haar nog goed hoor! Oh, ik lette echt niet goed op. Oh Wat erg man. Oh, juf Angela, zoooo, zo die was streng! Die kwam elke pauze kijken of ik m'n boterhammetjes al op had, echt waar!". Het stoplicht springt op groen.en heel eventjes lijkt de Kinkerstraat verlicht. Mini-mini-mini-kerstmis. Alsof de hele bult fietsers achter ons meegeniet van onze luidruchtige vrolijkheid. Even lijkt alles lichter. "Nou, ik zeg vrolijke kerst dan maar, enne... tot ziens hè? Toch? Toch?". En weg zoeft het scootertje voor me uit. "Insj’Allah" zeg ik zachtjes en rij vervuld van de vreugde de nacht in.