Langzaam pakte ik de aansteker, liep naar de vier kaarsen op rij en stak er drie aan. "We zijn er bijna", dacht ik. Het mogen er bijna vier zijn. Steeds een stapje dichter bij kerst.Het klinkt wellicht een beetje ondankbaar, maar ik kon er dit keer niet echt gelukkig van worden. Eigenlijk is het helemaal geen leuke tijd. Wat is er nu leuk aan de tijd waarin we ons normaal gesproken opmaken voor het feest terwijl we overschaduwd worden door een bedrieglijk virus?Die pandemie die voor het gevoel soms al eeuwig lijkt te duren. Ons al bijna twee jaar overspoeld met slecht nieuws. Besmettingen, zieken, doden. Konden we vorig jaar december nog hopen dat het aanstaande vaccin ons uit de crisis zou prikken, inmiddels weten we wel beter. We moeten kerst weer sober vieren. Wat een teleurstelling.Maar toch. Ik kijk vertwijfeld naar de drie brandende kaarsen. Een traan. Die traan verbeeldt misschien wel de behoefte aan het licht na deze duisternis. Aan verbinding in plaats van polarisatie. Aan samen durven hopen in plaats van cynisch af te sloten.En meer dan ooit durf ik in december te hopen dat de komst van de mensenzoon ons daadwerkelijk naar elkaar zal brengen.Misschien is dat wel het mooiste kerstcadeau dat we onszelf, en elkaar kunnen bieden. Dat we ondanks alles ons hart daadwerkelijk dat licht in de duisternis laten zijn.