Kerstbonus Een week voor de week van kerst. Het land is in rep en roer. Omdat we de bui hebben zien hangen van vervroegde sluiting, halen we alles naar voren. Kerstlunch, kerstborrel, afscheid van collega’s, kersttoespraak van de schoolleider, kerstverhaal, en mijn laatste kerstles. De kinderen stuiven m’n lokaal binnen en hoewel ze allemaal even leuk zijn, is deze groep van 24 kinderen een hele kluif, elke week opnieuw. Ik haal adem, doe de deur dicht en zeg: We gaan beginnen! In de eerste 10 minuten verlies ik ergens mijn focus. Ik ben niet 100 procent geconcentreerd en reageer niet adequaat op de onrust in de groep. Een jongetje trekt vooral mijn aandacht. Hij zit op de stoel, eronder, erachter, er weer op, rent rond de kring, valt, glijdt uit, ligt op de grond, blijft op de grond liggen, krijgt ruzie met een meisje, wil de kerstman niet spelen, of toch wel, nee, hij wil helemaal niet spelen, wil toch liever rendier zijn, en komt halverwege de les met een wanhopige blik in z’n ogen naar me toe en zegt: Ik ben zo moe, z’n doorzichtige huid glimt… Ik zet hem bij mij op schoot en fluister in z’n oor: Blijf bij me. Ik strijk met vlakke hand over zijn rug om de spanning naar beneden te sturen. Hij lijkt ietsje te ontspannen en blijft de rest van de les rustig bij me zitten. Als de les voorbij is, wil iedereen nog even, rennen, schreeuwen, dansen, en glijden over de grond. NEE, zeg ik streng: Jullie gaan nu eerst fruit eten en daarna naar buiten een frisse neus halen. HUP: schoenen aan. Ik trek de deur dicht en kijk over mijn schouder naar de klok en denk: Hellup….Pfff….. 10 uur, m’n oksels drijfnat, handen klam, en m’n hoofd knalt uit elkaar. Nog 4 lessen te gaan, half 5 naar huis fietsen. In mijn pauze plof ik met een appel op de bank en staar voor me uit. Het jochie van daarnet is ontsnapt uit zijn groep en vliegt door de gangen. Hij ziet me, rent naar me toe en vraagt: Wat ben je aan het aan het doen? Niet veel, uitrusten, appeltje eten….. Hij springt op de bank en slaat z’n armpjes om me heen en zegt vol overgave: Ik vind U lief. Ik voel z’n warmte en zeg: ik vind jou ook lief. Hij drukt zich helemaal tegen me aan, z’n koppie voorover en zegt: Ik hou van U. Ik sla een arm om hem heen en zeg: Ik hou ook van jou, Mooiert. Mijn kerstbonus is binnen. Ik zou nog wel een uur met hem zo kunnen zitten, zo saampjes…. Heerlijk, wat is dit fijn. Het moment duurt niet echt lang……. Het jongetje springt op: Ik ben een auto, KIJK, hij racet weg, tikt nog 3x op het raam, glijdt nog een keertje uit en weg is die. Ik haal diep adem en besef dat we de kinderen pas weer over een maand zien. Een maand binnen zitten, wat een toestand…. Ik vraag aan de Eeuwige of hij alsjeblieft alle kinderen wat extra licht wil geven. Moge het zo zijn.