Het was in 2012. Uitspraken van de vorige paus Benedictus de 16e, uit een toespraak tot de leden van de Curie met betrekking tot het gezin, de homogemeenschap en bedreigde wereldvrede werden in de media breed uitgesponnen. De paus benadrukte de waarde van het gezin, iets wat ik zelf, gezien mijn warme jeugd, alleen maar kan beamen. Maar achter de woorden van de paus hoorden we dus de kerkelijke interpretatie, dat homo's tegennatuurlijk zijn, als zij hun natuur wel volgen. En daardoor een bedreiging zijn voor de vrede, omdat Gods scheppingsorde ondermijnd wordt. Wonderlijk, hoe mensen en kerken de door mensen geschreven bijbel een grondige oorsprong toekennen, om zo hun eigen gemeenschap en macht te beschermen, ten koste van mensenlevens. Wat moest ik hiermee, als gelovige en allesconsumerende homo? Ik roep altijd: "met sacherijnig kijken lossen de problemen zich heus niet op". Op die, 4e adventszondag in 2012, kreeg ik een antwoord. Nadat ik voor de eucharistie viering van die 4e adventszondag mijn parochiekerk was binnengekomen, het kruisteken met wijwater had gemaakt, en het kerkblaadje had genomen, voelde ik ineens een arm stevig om mijn schouder, die zich nog eens verstevigde, en ik werd tegen de eigenaar ervan aangedrukt. De woorden die gesproken werden ben ik vergeten, maar ze waren in de trand van: "Je laat je toch niet uit het veld slaan, hè?", en "Je gaat toch niet bij de pakken neerzitten?". Ik keek, en keek recht in de ogen van mijn reeds voor de eucharistieviering aangeklede pastoor, pater, Paul van Luffelen. Ook tijdens de preek gaf meneer pastoor herhaaldelijk aan dat God ons hoop, vertrouwen en vrede kan geven, die geen mens ons kan geven, en door geen mens bedreigd kunnen worden. Het nakende kerstfeest laat zien dat God naar alle mensen toekomt en alle mensen naar zich to wil trekken, zonder aanziens des persoons, achtergrond, leefwijze of sekse. We mogen met vreugde het kerstfeest vieren, het leven vieren, vieren wie we zijn. Jullie weten nu dus, hoe ik uit die kerk kwam, ja, stralend! En deze pater Paul, die vorig jaar, daags na de 4e adventszondag, bijna exact 8 jaar na deze warme bemoediging, zo plotseling overleed, heeft voor altijd een plekje in mijn hart.