In 2011 waren wij langere tijd in de Verenigde Staten voor de adoptie van onze jongste zoon . Het duurde allemaal veel langer dan noodzakelijk en dat frustreerde ons bij tijd en wijle zeer.We waren, op zoek naar wat invulling van de zondagen, de kerken in de buurt afgegaan en zo belandde ik met onze oudste op een zondagmorgen in een wat treurig jaren 60 gebouw. Veel te groot voor het handjevol mensen dat er zat. En het had wellicht daardoor, ook niet de afro-Amerikaanse vibe die we er hoopten te vinden. Maar na de dienst werden we enthousiast benaderd door de pastor. ‘Hoe waren we hier verzeild geraakt en waar kwamen we vandaan?’ Het was al met al een warme ontmoeting en we beloofden haar zeker nog een keer terug te komen. Dat deden we op kerstochtend met mijn broer en zijn gezin. Inmiddels was onze jongste al een paar weken uit het ziekenhuis ontslagen en wachtten wij nog steeds op de benodigde papieren om terug naar Nederland te mogen reizen Opnieuw werden we gezien, herkend en na de dienst enthousiast begroet. ‘Maar, als die lieve baby inmiddels aan onze zorg was toevertrouwd, waarom waren we hier nog dan?’ Resoluut werden we bij de hand gepakt en in een grotere kring getrokken. ‘We gaan ervoor bidden!’ En dat gebeurde kort maar krachtig. Enigszins beduusd stonden we daar met onze Hollandse nuchterheid. Een tikje besmuikt maar ook ontroerd verlieten we de kerk. ‘Laat je even weten als het is gelukt?!’ Het was eigenlijk meer een opdracht dan een vraag die we meekregen. Na een week ontvingen we een officiële courtdate en nog een week later zaten we met ons gezin in het vliegtuig naar Amsterdam. En natuurlijk berichtten we de pastor.De afgelopen weken hebben we als vriendengroep enorm hard en veel gebeden voor een dierbare, dappere vriendin. Die nog maar heel kortgeleden een vernietigende diagnose kreeg Wat we het allerliefst en vurigst zouden willen gaat waarschijnlijk niet gebeuren helaas. Toch blijven we keihard doorbidden voor haar, haar gezin en onszelf. Dat wij ons gedragen weten.